Z reguły, większość innowacyjnych osiągnięć jest wynikiem pracy zespołowej. Umiejętności pracy zespołowej nie wchodzą jednak w zakres nauczanej wiedzy akademickiej.
----------------
Polski model współpracy naukowej to schemat paternalistyczny, a nie partnerski.
W polskim modelu współpracy naukowej lider z chorobliwym ego dobiera sobie współpracowników podług ich osobowościowej podatności na podporządkowanie, co pozwala na skuteczne wytłumienie ich kreatywności, oraz krytycyzmu.
Polskie zespoły naukowe łączy bardziej potrzeba utrzymywania uzyskanej pozycji społecznej czy wspólne interesy finansowe niż pasja badawcza i zainteresowania naukowe. Cechuje je zawyżona samoocena oraz brak otwartości na osoby z zewnątrz, co skutkuje pewną izolacją, niezbędną do zapewnienia sobie ochrony przed krytyką.
Dobór nowej kadry do tego typu zespołów dokonuje się podług klucza towarzysko-rodzinnego, a nie merytorycznego, co zabezpiecza skutecznie, aby osoby niepowołane do zespołu nie dostały się. Osoby w „kręgu”, nawet te najmłodsze stażem, szybko zaczynają funkcjonować jako samowspierająca się elita - rozwijając pogardę do osób spoza „kręgu”.
Powyższy mechanizm funkcjonuje w większości państwowych uczelni wyższych oraz instytutach Polskiej Akademii Nauk. Są odporne na wszelką zewnętrzną krytykę, pomimo słabych osiągów naukowych w skali światowej. W nielicznych przypadkach prawdziwych osiągnięć naukowych (na poziomie nauki światowej) metody ich osiągania (warsztat pracy, metodologia, sposób prowadzenia badań) są skrzętnie chronione przed okiem osób niepowołanych. Najmniejsza krytyka powoduje natychmiastowe usuwanie „obserwatora” z pola badań, a następnie kompromitowanie go, oraz stosowanie przeróżnych metod zastraszania...
Wiele sposobów funkcjonowania państwowych uczelni wyższych oraz instytutach Polskiej Akademii Nauk wykazuje podobieństwa do funkcjonowania klik: mają wspólny, nieformalny cel działania, swoisty stosunek do mienia społecznego, twierdzą, że jest niczyje i można z niego dowolnie korzystać, charakterystyczny stosunek do innych ludzi oraz władzy, a utrzymywanie się kliki zapewniają mechanizmy sprzyjające jej funkcjonowaniu i bezpieczeństwu.
